Hallo, U bevindt zich op de site van wielrenner - 3° jaar profwielrenner Jens Wallays.  En ikke, ikke ben natuurlijk het kakkernestje; letterlijk en figuurlijk de kleinsten van het gezin.  Dat ik uit een sportieve familie kom, weten jullie waarschijnlijk al, als jullie de biografie van Jelle gelezen hebben. Ik ben geboren op 15 september 1992, een prachtige dag was het, daags na de verjaardag van mijn mémé, die jammergenoeg reeds gestorven is. De biografie van broer Jelle mag aangepast worden want ik ben niet meer actief als voetballer, als keeper.  Deze sport heb ik vaarwel gezegd. Ik kan wel zeggen dat ik bij SK Staden, als keeper voornamelijk, maar ook als veldspeler, veel mooie momenten beleefd heb en veel vrienden (en vriendinnen) gemaakt heb. Woorden als clubliefde, fairplay, respect voor de vele vrijwilligers, teamspirit en veel meer heb ik meegekregen vanuit SKS en deze woorden liggen mij nauw aan het hart en dat vind ik heel belangrijk. Waarom ik gekozen heb voor de wielersport, dat weet ik niet zo echt.  Broer Jelle zal daar waarschijnlijk een grote rol in gespeeld hebben, maar nonkel Luc evenzeer.  Daarnaast denk ik dat ik als keeper toch wel niet die topkeeper zou geworden zijn. Ik koester wel een klein beetje ambitie om het als sporter toch wel te kunnen maken.  Daarom de omschakeling van voetbal naar wielrennen, denk ik.  Ik liep school aan het VTI te Roeselare alwaar ik de richting TBH volgde (Technisch Bouw & Hout).  Een echte bolleboos als broer Arne was ik niet, maar ik deed mijn best. Na mijn A2 poogde ik nog even de technische hogeschool .... tevergeefs. Ondertussen zet ik alles op het wielrennen. Na een schuchter begin (2008-2009) als wielrenner, vooral in wedstrijden van Het Criterium van de Westhoek, besefte ik maar al te goed dat ik nog een lange weg af te leggen had ... maar een opgever ben ik niet.  Ik hoop dat ik mij volledig kan uitleven in mijn nieuwe sport en hoop ook mijn supporters te kunnen bekoren. Mijn tweede jaar als wielrenner (2° jaar junior) mag gezien worden. Het lukte me zelfs twee wedstrijden te winnen, de allereersten uit m’n carrière. Stilaan ben ik geëvolueerd tot een renner die mee de koers kan maken in de regionale wedstrijden en die z’n streng kan trekken in de nationale en zelfs internationale wedstrijden. Iedereen, incluis mezelf, stond verbaasd over mijn regelmatige (top)tijdritkwaliteiten ... en een tijdrit liegt nooit. Iets minder onstuimigheid en wat meer regelmaat moet tot betere resultaten leiden. Blijkbaar moet er geloof zijn in m’n kunnen .... in die mate dat ik het volgende seizoen (2011) mocht aantreden in de kleuren van EFC QUICK STEP CYCLING TEAM, zijnde het beloftenteam in handen van Michel Pollentier en Wim Feys. Deze kans heb ik met beide handen gegrepen. Met deze dank ik tevens de leiding en leden van Jonge Renners Roeselare. Ik beleefde er een korte, mooie, fijne tijd. Ik leerde er de eerste knepen van het vak. Mijn eerste jaar belofte was er eentje met ups en downs. Toch durf ik te stellen weerom een stap voorwaarts gezet te hebben. Hoe verder op het seizoen hoe beter ik aangepast raakte. Getuige daarvan ook mijn twee zege’s diep in het seizoen. Vanuit de ploeg kreeg ik eveneens de kans om te proeven van het betere en internationale werk. In de TOUR D’EURE ET LOIR wonnen we zelfs de ploegentijdrit. Dat de ploeg enig geloof aan mij hecht, blijkt uit de verlenging van m’n contract; dezelfde ploeg, een nieuwe naam: EFC OMEGA PHARMA-QUICK STEP. Het tweede jaar bij de beloften (2012) is behoorlijk verlopen; getuige mijn 4 zeges. Tweemaal reed ik solo naar de bloemen - als niet spurter bijna een must - tweemaal won ik met mijn ploegmakkers een ploegentijdrit op hoog niveau - telkenmale bij een rittenkoers in Frankrijk. Vele wedstrijden reed ik in functie van de ploeg. Ik beken in de ‘grote’ wedstrijden niet echt gescoord te hebben. Soms ga ik nogal onstuimig en ondoordacht te werk.... ik moet leper worden! Het derde jaar bij de beloften is er één waarin ik moet slagen. Ik heb er goede moed in! Mijn 3° jaar belofte, nog steeds onder de vleugels van EFC OPQS, mag best gezien worden. Na twee wedstrijden stond de teller reeds op 2. Daarna zouden er nog zes extra streepjes naast m’n naam komen te staan; 8 zeges. Kroon op het werk was natuurlijk het kampioenschap van België te LOMMEL. Kampioen van België worden ... ik besef het nog steeds niet goed. In het voorjaar was ik zelfs nog een maand uitgeschakeld door een barstje in m’n pols. Het werd een prachtig jaar ... maar laat mij nog beter scoren in de grote koersen en dan kan ik ook een stapje hoger! Op naar 2014 .... nog steeds in de kleuren van EFC OMEGA PHARMA-QUICK STEP. 2014, het jaar van de waarheid; profrijp? En zo geschiedde! Reeds bij aanvang van het seizoen acteerde ik op hoog niveau. Binnen de maand had ik mijn eerste zege binnen (ICHTEGEM). Ik werd tevens Kampioen van WVL tijdrijden. Mijn doen en laten werd gewardeerd door de bondscoach. Ik werd geselecteerd voor de nationale ploeg. Was het in de RVV nog da niet ... ik versloeg het ganse internationale pak door solo naar de bloemen te rijden in de Nationscup LA CÔTE PICARDE (F). De tweedaagse TOUR DU PIEMONT VOSGIEN (F) kon ik eveneens verzilveren. Daarna sloeg het noodlot toe; knieperikelen schakelden mij uit van begin mei tot eind augustus. Ik kwam daarna nooit meer op mijn topniveau. Ik kon wel nog één zege laten noteren te KUURNE. 2014 werd afgesloten met 5 streepjes naast mijn naam. Gelukkig werd mijn voorjaar gewardeerd en hoog ingeschat. Ik bereikte mijn doel en kon een profcontract tekenen bij TOPSPORT VLAANDEREN - BALOISE .... ploegmakker worden van broer Jelle! Wat zal dit geven ????? Een harde leerschool zeker ... 2015 ... mijn eerste jaar als prof. ‘Klotejaar’ moet ik besluiten. Nog voor het seizoen van start ging, werd ik uitgeschakeld. Een kleine aangeborenheid moest operatief weggewerkt worden aan de knie. Pas midden mei terug in koers. Later volgden nog een relatief zware val en een ontsteking. Het werd steeds achterna hollen. Een jaar om vlug te vergeten. De weinige hoogtepunten moet ik koesteren en in gedachte houden. Op naar 2016 .... de herstart, nu evenwel zonder broer Jelle als ploegmakker, maar wel nog steeds in de kleuren van TOPSPORT VLAANDEREN-BALOISE. Ook 2016 bracht een start in mineur. Tijdens de ploegstage in Spanje kreeg ik het ZONA-virus opgezadeld. Dit virus zou mij gans het seizoen parten spelen. Ik trad wel eind maart in koers maar .... potten kon ik niet breken. Mijn waarden werden praktisch gans het seizoen nog beïnvloed door het virus. Gelukkig blijft de ploeg geloven in mij en krijg ik volgend seizoen opnieuw de kans om in hun kleuren uit te komen. De naam wordt miniem aangepast naar SPORT. - BALOISE. Op privé gebied zette ik ook een grote stap (vooruit). Samen met mijn vriendin Maité kocht ik een nieuwbouw woning te ZONNEBEKE. Het leven van een rennersvrouw is ze stilaan meer dan gewoon. Ook 2017 bracht op sportief vlak niet wat het moest zijn. In mijn bloedwaarden waren nog steeds sporen van het ZONA-virus. Ik kon nog steeds niet op volle kracht. Al mijn wedstrijden reed ik dan maar in functie van de ploeg. Ik cijferde mij steeds weg. Wanneer ik tijdens de zomer dan nog geconfronteerd werd met een appendix-operatie, zakte alle moed mij in de schoenen. Nog tijdens het seizoen had ik besloten om voor zekerheid te gaan. Ik maakte het seizoen zo goed en zo kwaad mogelijk af. Dit werden mijn laatste wedstrijden als prof. Vanaf 1 januari 2018 kies ik voor een ‘gewone’ job. Samen met een vriend ga ik voor een zelfstandige job in de bouw. Eén positieve noot; op 21 aug 17 trad Jens in het huwelijk met zijn Maité. Tevens een woord van dank aan mijn supporters. Het doet als renner wel enorm deugd om langs het parcours regelmatig z’n naam te horen roepen en aangemoedigd te worden. Ondertussen is ‘Supportersclub De Wally’s’ een bekend gegeven in wielerland. Deze vormen de brug tussen mezelf, mijn familie en de vele fans. Onze website, ontworpen door webmaster Roby, zal jullie op de hoogte houden van het reilen en zeilen, van de hoogten en laagten van mijn sportieve uitspattingen.  Veel lees- en kijkgenot.  Jens